Dat wij als Nederlanders boffen met iemand als Johan Cruyff in onze recente geschiedenis blijkt o.a. uit de tientallen boeken, verhalen en blogs die over hem zijn geschreven. Zijn prestaties als speler, zijn inzichten als analist, zijn uitspraken en hoe hij als mens in het leven stond zijn inspirerend. Het leuke en creatieve van veel van zijn uitspraken is dat je er zelf een interpretatie en uitleg aan kan geven. Zo ook het juweeltje ‘als je het ziet, dan zie je het’.

De afgelopen (en komende) weken staan, zoals bij vele van jullie vooral in het teken van hoe-loodsen-wij-ons-gezin-door-de-lockdown. Even wat minder tijd voor e-mails beantwoorden, LinkedIn posten etc, maar des te meer voor schoolopdrachten nakijken, lesgeven en vooral veel buitenactiviteiten bedenken. Ik dacht als ik dan wat post, laat het dan maar een persoonlijk verhaal zijn. Even geen reclame voor alle mooie dingen die we doen als SEED, maar iets dichterbij het hart.

Afgelopen zaterdag stond ik tijdens het koken behoorlijk chagrijnig te mopperen in de keuken. “Klote lockdown, hele week home schooling is toch niet te doen, voor niemand leuk” (gecensureerd versie).  Je kent het wel en waarschijnlijk heb je zelf ook al een keer zo staan  schelden. Als ik kook heb ik altijd Spotify aanstaan, meestal Radio of Daily Mix – behoorlijk random muziek. Tussen mijn tirades, boosheid en ingrediënten voor de curry hoor ik een nummer voorbij komen dat alles in de keuken even stop zet. Het is het nummer ‘Rise’ van Josh Garrels. Nu luister ik zelden tot nooit naar de beste man, maar dit nummer ken ik heel goed en heeft een diepe betekenis voor mij.

Dit nummer is voor mij verbonden aan het project Leef58 waar ik in 2012 als vrijwilliger vanuit IJM Nederland (www.IJMNL.org) bij betrokken was. ‘58’ is een documentaire die 8 verhalen verteld van mensen die leven in armoede, slavernij en sociale ongelijkheid. Het verteld ook de verhalen van mensen die in actie komen om dit onrecht te bestrijden. Een van de verhalen verteld over Sanjiv die samen met zijn gezin in slavernij en extreme armoede leeft in een steengroeve in India. Zijn vrouw en 5 kinderen in de leeftijd van 0-13 jaar worden hierin niet ontzien. Terwijl één van de jongetjes (hij zal een jaar of 6 zijn) naar de steengroeve loopt hoor je het nummer van Josh Garrels.

Het magische van muziek is dat het je terug brengt naar plaatsen en gevoelens. Daar sta ik in de keuken en zie dat jochie voor me. Het brengt me terug naar mijn eigen reis door India. De beelden, de verhalen. Ik hoor de woorden van het nummer “…The time has come, to make a choice. Use my voice for the love of every man. My minds made up, never again. Never again, will I turn around”. Alle boosheid over mijn ‘first-world-problems’ verdwijnt spontaan. Tranen in mijn ogen. Schaamte, maar bovenal motivatie en inspiratie om mijn tijd en energie te verplaatsen naar de mensen die ik kan helpen ver weg en dichtbij.

Als ik de dag daarna uitzoom en reflecteer (en ook nu ik dit schrijf) realiseer ik me dat als je kiest om de wereld te zien als een plek die jouw nodig heeft – niet om er zelf beter van te worden maar om de ander te helpen – dan kan je niet meer terug. Of je je nu inzet als vrijwilliger bij de Voedselbank, je bewust hebt gekozen om bij een NFP te werken, je boodschappen zoveel mogelijk FAIR doet, je bezig bent met sociaal ondernemen… Als je het ziet, dan zie je het… Als je ziet dat jouw acties, jouw handelen, jouw leven een verschil maken, dan kan je (en wil je) niet meer terug.

Ps: Ik ben groot voorstander van scheldpartijen in de keuken over onze eigen first-world-problems, altijd goed om je hart te luchten

Ps2: Niet te veel reclame, maar als je meer wil weten over wat ik met SEED doe (www.seed-nl.org) of gewoon een keer wil kletsen over Als je het ziet, dan zie je het…neem dan gerust contact op.