Eerder deze week mocht ik bekend maken dat we SEED Nederland hebben gelanceerd. Daarmee start voor mij een nieuw avontuur. Een droom die 2 jaar geleden gestart is in Sydney, Australië en de afgelopen 6 maanden steeds meer concrete vorm heeft gekregen. Met SEED helpen we mensen en organisaties met het ontdekken, ontwerpen en ontwikkelen van ideeën die sociale impact hebben in de maatschappij en invulling geven aan missie en zingeving. Bij het starten van een nieuwe onderneming of baan heb ik, zoals waarschijnlijk velen van jullie ook, de neiging om vooral te vertellen en te laten zien waarom ik gekwalificeerd ben om dit te doen. “Wat staat er op je CV, wat is je werkervaring, welke opleidingen heb je gevolgd?” Daarmee vergeet ik dat die gegevens niets vertellen over mijn verhaal en waarom ik zo enthousiast ben over SEED. Ik geloof dat verhalen er toe doen; sterker nog dat ze vaak belangrijker zijn dan de ‘harde data’ die op je CV staat. Daarom neem ik je graag mee naar een paar jaar geleden…

Het was augustus 2015 en de kranten en nieuws stonden vol met verhalen en foto’s van vluchtelingen die de Middellandse Zee overstaken in overbeladen bootjes met kartonnen reddingsvesten. Verhalen van gezinnen, vaders, moeders, kinderen die verdronken in een poging een veilige plek te vinden om te wonen. Ik herinner me dat de eerste paar weken dat ik het nieuws hoorde en zag, dat het me ontroerde, me verdrietig voelde over de situatie, maar niet genoeg om me ervan te weerhouden mijn dagelijkse dingen te doen. Ik sliep er niet minder om, er was geen moment van diepe echt geraakt zijn en in beweging komen. Tot op een ochtend.

Het was een ‘normale’ woensdag. Ik zat te ontbijten en de krant te lezen. Net wakker en nog half in slaap. Tot ik de foto zag van een verdronken en aangespoeld driejarige jongetje. Een peuter. Rood t-shirt, korte broek… als een kind dat op weg is voor een zomervakantie. De realiteit was dat hij met zijn gezin probeerde over te steken van Turkije naar Griekenland, verdronken en aangespoeld op het strand van Bodrum, op 200 meter afstand van een luxe resort. En op dat moment dat deze realiteit me raakte, hoor ik de stem van mijn eigen 3-jarige zoontje “papa mag ik een boterham”. Na weken van nieuws, artikelen en foto’s voelde ik plotseling een zwaar gevoel in mijn maag, een pijn in mijn hart…: “Dit moet stoppen, en wat ga ik eraan doen?!”

De rest van de dag had ik het beeld van dit 3-jarige jongetje in mijn achterhoofd. Ik herinner me dat ik in de auto op weg naar mijn werk tegen mezelf zei: “dit ongemakkelijke gevoel moet je niet verliezen, deze zwaarte in je maag. Deze pijn moet je en mag je voelen en toelaten, voor dat jongetje”. Om een ​​lang verhaal kort te maken, een paar weken later reisde ik samen met een paar goede vrienden naar Lesbos om daar te helpen in de vluchtelingenkampen. Samenwerken met andere mensen uit heel Europa: dokters, huisvrouwen, leraren, ingenieurs … dekens uitdelen, eten klaarmaken, schuilplaatsen bouwen in overvolle vluchtelingenkampen. Mensen die op een bepaald moment dachten: “Dit moet stoppen. Wat ga ik er aan doen?”

Mijn vraag

Voor mij haakte deze ervaring in op een vraag waar ik toen al langer mee worstelde: hoe maak ik een verschil in deze wereld? Een wereld die het nodig heeft dat ideeën en dromen tastbaar worden gemaakt en een positieve impact hebben voor mensen die lijden onder onrecht of deze wereld een beter plek maken voor iedereen.

Na 13 jaar bij ingenieurs- en adviesbureau ARCADIS te hebben gewerkt ben ik in 2013 mijn eigen bedrijf Bureau ZIEN gestart. De afgelopen 7 jaar heb ik mensen en organisaties geholpen met vraagstukken rondoms strategieontwikkeling, veranderings- en transformatiemanagement, bedrijfsmodellering en interventies. Ik werkte voornamelijk voor bedrijven of overheidsorganisaties en vond het leuk om mensen te helpen van A naar B te komen. Ik had alleen nooit het gevoel, de voldoening dat dit een positieve impact, een verschil, bracht in de maatschappij. Dus begon ik naast mijn reguliere werk voor Bureau ZIEN, pro-bono werk te doen voor organisaties die een maatschappelijke impact hebben zoals International Justice Mission, Tear en de PKN. Terugkijkend was dat een eerste stap om een antwoord te vinden op die vraag hoe ik zelf impact en verandering kon brengen.

Het antwoord

Toen we eind 2017 naar Australië verhuisden, verliet ik Nederland ondanks het pro-bono werk nog steeds met die vraag onbeantwoord: hoe maak ik een verschil in deze wereld? Begin 2018 ontmoette ik John Beckett, CEO en oprichter SEED. We raakte aan de praat  over het verhaal van SEED en hoe ze mensen en organisaties helpen met het ontdekken, ontwerpen en ontwikkelen van ideeën die sociale impact hebben in de maatschappij en invulling geven aan missie en zingeving. In diezelfde tijd kwam er een vraag vanuit onze kerk om mijn verhaal te vertellen over het werken met vluchtelingen op Lesbos. Terwijl ik me voorbereidde om mijn verhaal te delen, kwam datzelfde gevoel terug van die ochtend in 2015. Het gevoel dat dezelfde vraag voedde: “Wat ga jij doen?”

Alleen vond dat gevoel dit keer zijn weg naar het gesprek dat ik met John had over het vertalen van zulke gevoelens, ideeën en dromen naar iets tastbaars. Uiteindelijk raakte ik in 2018 als coach en facilitator betrokken bij SEED en vielen voor mij de meeste puzzelstukjes op z’n plaats. Dit is wat ik moet doen. Dit is het antwoord op mijn vraag: “Hoe maak ik een verschil in deze wereld?”. Mijn antwoord was en is het helpen van mensen om ideeën en dromen tastbaar te maken die een positieve impact hebben voor mensen die lijden onder onrecht of deze wereld een beter plek maken voor iedereen. Daarom was het voor mij een logische stap toen we eerder dit jaar terug verhuisde naar Nederland om te gaan werken aan het oprichten van SEED Nederland.

Dat is mijn verhaal. Misschien heb jij ook wel zo’n verhaal. Ik geloof dat verhalen het waard zijn om verteld te worden. Voel je vrij om onder deze blog te reageren of mij een persoonlijk bericht te sturen.